Op ieder potje past een deksel. Een boerenwijsheid die klopt als een zwerende vinger. Rae Billing heeft na 7 jaar een 2de solo album het licht doen laten zien. De productioneel verantwoordelijkheid lag wederom bij de Canadese Peter J. Moore, die een gedegen reputatie geniet binnen dit genre vanwege albums voor Holly Cole, the Cowboy Junkies en onder meer Oh Susannah. Blue Black Night is een duistere plaat, de teksten zijn zwaar en allesbehalve feestelijk te noemen. De titelloze voorganger bood een vergelijkbaar pakket, echter toen was alvast gedefinieerd dat haar stem een vergelijking opriep met Emmylou Harris of Stevie Nicks. Haar stemgeluid heeft iets stroperigs, heel speciaal.

Deze ex zangeres van de Canadese band Crybaby die in 1996 met het album Paintings voor het eerst van zich deed horen, maakt weliswaar niet veel platen, maar zet wel iets wezenlijks neer. Blue Black Night is geen eenvoudige en pakkende kost. Eerste beluistering vereiste duidelijk een zekere mate van doorzettingsvermogen, alsof een natuurlijke flow ontbreekt. Toch werden mijn luistersessies uiteindelijk beloond met een positieve waardering voor haar werk. Ondanks de conventionele uitvoering van haar muziek zal beslist niet iedere muziekliefhebber deze Blue Black Night kunnen waarderen. De productie is niet complex, geen alternatieve toestanden. Aan de kwaliteit van de songs ligt het niet, en evenmin aan de ambities van Rae Billing. Evenals de sessie artiesten die hun bijdrage hebben verleend, hebben eveneens her en der hun sporen verdient. Of je Rae in je hart gaat sluiten is zeer persoonlijk, en daarbij valt het me moeilijk deze maal een duidelijk koop advies te geven. Eerst beluisteren, kan nooit kwaad, want blind durf ik deze plaat niet aan te raden.